Even voorstellen

Mijn naam is Liesbeth Bosdijk. Ik ben een enthousiaste en vrolijke vrouw, die positief in het leven staat. Getrouwd met de liefste man ter wereld en trotse moeder van drie prachtige kinderen. Ik ben geboren en getogen onder de rook van Rotterdam en heb in 2012 de Randstad verruild voor het Brabantse platteland. Inmiddels geniet ik van iedere dag, maar dat is zo anders geweest...

de postnatale depressie werd een zware "here to stay"-depressie

Ik was 37 jaar en hoogzwanger van de derde spruit. Mijn man had een nieuwe baan gevonden in Roosendaal, dus besloten we de drukke Randstad te verlaten en mee te verhuizen. Al snel hadden we het huis gevonden, dat aan onze wensen voldeed. Iedere dag, zodra ik mijn twee kleintjes naar school had gebracht, reed ik met mijn bolle buik, verf en verhuisdozen naar Brabant en iedere middag was het weer een race tegen de klok om op tijd op het schoolplein te staan om mijn kinderen weer op te halen. Mijn man was net gestart bij zijn nieuwe werkgever, het was vakantietijd, dus veel afwezigen... Hij kon geen vrij krijgen voor het verbouwen, klussen en verhuizen. Alles kwam op mijn dak.

"Nee joh, geen probleem, dat lukt me wel. Ik ben zwanger, niet gehandicapt.", zei ik heel vaak en ik denderde maar door en door en door... Steeds gestresster terwijl mijn hormonen alle kanten op vlogen. Ik was zo moe. Ik voelde me zo zielig, alleen en eenzaam. Maar ik moest door. Geen tijd om hoogzwanger te zijn, geen tijd om me fysiek en mentaal voor te bereiden op mijn bevalling, geen tijd voor mezelf en ik liet het gebeuren... Op 1 juli zijn we officieel over gegaan naar het nieuwe huis en tweeënhalve week later ben ik bevallen van ons derde kindje, een prachtige zoon. En de rollercoaster denderde weer door! Want er was "iets" met hem aan de hand, waar we onze vinger niet op konden leggen. Hij huilde van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, dus geen roze wolk en tijd om bij te komen.

"Ik doe alles fout. Ik ben een slechte moeder!"

Vijf jaar lang ging ik van de ene specialist naar de ander, langs zoveel artsen en nog meer therapeuten. Iedereen bekeek mijn zoon vanuit hun eigen specialisme, niemand kon mij vertellen wat er met hem aan de hand was, terwijl zijn ontwikkelingsachterstand en daarmee zijn frustraties alleen maar groter en groter werden. Mijn zoon ontwikkelde zich van huilbaby tot krijspeuter en -kleuter. Ik realiseerde me dat ik mijn twee oudste kinderen niet de aandacht kon geven, die ze nodig hadden. Ik kon niet werken, want ik moest voor mijn kleine mannetje zorgen. Ik kende, door mijn sociale isolement, heel weinig mensen in het dorp, dus een sociaal vangnet had ik niet en mijn familie woonde niet om de hoek. Hoe hard ik ook schreeuwde, het leek of niemand me hoorde en ik glipte steeds verder en verder mijn depressie in. Ik had het gevoel dat ik faalde als moeder, als vrouw, als mens. Mijn wereld werd steeds kleiner, grijzer, somberder en mijn gedachten steeds suïcidaler. Het trapgat begon er met de dag uitnodigender uit te zien.

het definiëren van de hulpvraag

Toen was daar het omslagpunt. Mijn jongste zoon bleek verstandelijk gehandicapt te zijn. Ook al was deze diagnose een emotionele mokerslag, het gaf heel veel rust. Ik kon eindelijk zijn hulpvraag definiëren. Ik kon eindelijk op zoek naar passende hulp, passend onderwijs, passende therapieën en ik krabbelde heel langzaam uit mijn hele diepe, modderige put. Ik zette mijn nagels in de glibberige wand en kroop centimeter voor centimeter omhoog. Zonder hulp... en wat was het zwaar!

Later realiseerde ik me dat, als ik MIJN hulpvraag toen had kunnen omschrijven, had kunnen definiëren zoals ik de hulpvraag van mijn zoon uiteindelijk kon definiëren, ik het niet alleen had hoeven doen. Dat mijn herstel sneller was gegaan. Als ik terugkijk op die gitzwarte periode, voel ik nu geen schaamte meer. Het heeft me juist op dit pad gebracht. Ik heb dit pad gekozen, omdat ik vrouwen in de bloei van hun leven wil helpen weer te bloeien. Mijn eigen levenservaringen hebben mij geleerd kritisch te luisteren zonder oordelen en moeilijke vragen gewoon te stellen. Hoe ongemakkelijk of pijnlijk ook, het geeft wel inzichten, antwoorden en duidelijkheid. Hierdoor wordt vaak snel duidelijk wat er ècht speelt. En dan is het pad omhoog ineens niet meer zo donker en eenzaam.

Ik heb mij op laten leiden tot hypnotherapeut, ik ben gecertificeerd meditatie begeleider en ik faciliteer vrouwencirkels... Alles om jou op de best mogelijke manier te helpen weer de beste versie van jezelf te zijn! Je hoeft het niet alleen te doen, want je staat niet alleen. Ik sta naast je en hou je hand vast, terwijl jij opkrabbelt...

Contactformulier